|
محضر ماه 
| ||
|
برای رسیدن به مراتب بالای ایمان، باید به همه‌ی اعمالمان به تدریج رنگ و بوی الهی بدهیم، یعنی این‌گونه نباشد که تصور نماییم تنها با عمل به نماز و روزه و برخی دیگر از اعمال، به تمام کمالات دست خواهیم یافت؛ بلکه باید جهت گیری عقربه رفتارمان را در زمینه‌های گوناگون طوری تنظیم کنیم که همه‌ی اعمال با نیت خالصانه انجام گیرد. یکی از موضوعاتی که نوع جهت گیری ما در آن بسیار حایز اهمیت است، مسأله‌ی حبّ و بغض است. این که چه کسی را دوست بداریم و چه کسی را دشمن؟
در روایات قبلی هم اشاره‌هایی به این موضوع شد و در این نوشتار نیز روایتی از نبی مکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌آوریم که در آن به مسأله‌ی دوست داشتن و نداشتن برای خدا و بخشیدن و نبخشیدن برای خدا، تأکید شده است. متن این روایت به همراه توضیحات مختصر رهبر مقام انقلاب در ذیل آن که قبل از آغاز یکی از جلسات درس خارج فقه خود بیان نمودند، عبارت‌اند از:
فی الکافی عن النبی صلی الله علیه و آله: وَدُّ المؤمن للمؤمنِ فی الله مِن أعظم شُعَب الایمان. ألا و مَن أَحَبَّ فی الله و أعطی فی الله و مَنَعَ فی الله فهُوَ مِن اصفیاء الله. [1]
مؤمنی، مؤمن دیگری را برای خاطر خدا دوست بدارد. نه برای خویشاوندی، نه برای رفاقتش، نه برای خصوصیات نیکو و زیبایی که در او هست، برای خاطر خدا. چون بنده‌ی خوب خداست، چون مجاهد فی سبیل الله است، چون آمر به معروف و ناهی از منکر است، برای دین و برای مؤمنین خادم است؛ از این جهت او را دوست می‌دارد. این از بزرگ‌ترین شعبه‌ها و شاخه‌های ایمان است؛ دوستی برای خدا، دشمنی برای خدا.
با کسی انسان دشمنی کند به خاطر خدا، این جزو فضیلت‌هاست. این که بعضی از دین این طور تلقی می‌کنند که باید با همه دوست بود، فرقی هم نمی‌کند آن شخصی که شما دوستی با او می‌کنید فاسق باشد، فاجر باشد، مؤمن باشد، کافر باشد! این خلاف بینات دین مبین اسلام است. امام سجاد(علیه‌السلام) در دعای صحیفه‌ی سجادیه می‌فرمایند: «خدایا به من توفیق بده که دشمنی هیچ کس را در دل نداشته باشم»، بعد می‌فرمایند: «حاشا من عودی فیکَ و لَکَ، پروردگارا! دل من را صاف کن که هیچ کینه و دشمنی ای در آن وجود نداشته باشد، جز دشمنی دشمنان خدا، دشمنی منحرفین عن الله.» [2] البته این طور نیست که هر غیر مؤمنی به خدا دشمن خدا باشد.
افرادی از روی جهالت و غفلت، دین و مذهب غلطی دارند، آن‌ها جدایند. دشمنی آن‌ها، دشمنی فی الله نیست. در یکی از مباحث همین (کتاب) مکاسب محرمه در بحث اعانت ظالم، امام (ره) فرمایشی دارند، ایشان می‌گویند: «اغلب کفاری که در دنیا هستند، این‌ها مستضعفین هستند. با این که خبر از اسلام و مسلمین هم دارند»، اما ایشان می‌گویند: «اغلب مستضعفند! این‌هایی که مستضعفند، در زمره‌ی دشمنان خدا نیستند. آن‌ها مشمول این حرف کلی نیستند. مراد آن کسانی است که دارند با خدا، با راه خدا، مخاصمه می‌کنند. مظهر کاملش، سیاستمداران گمراه کننده‌ی دنیای جاهلیت امروزند. این‌ها مصداق اتمّش هستند. با این‌ها باید دشمنی کرد. البته در مقام دیپلماسی ممکن است انسان با کسی دشمن هم باشد، به رو نیاورد. این، عیبی ندارد. این‌ها روش‌ها و حیله‌هاست، مانعی هم ندارد.» اما نمی‌توان این‌ها را دوست گرفت: «یا أیّها الذین آمنوا لا تتّخذوا عدوّی و عدوّکم اولیاء تلقون إلیهم بالمودّة» [3]
و أعطی فی الله، برای خدا و در راه خدا عطا کند؛ و مَنَعَ فی الله، برای خاطر خدا عطا نکند. بعضی کارها را برای خدا باید انجام نداد. بعضی کارها را برای خدا باید اقدام کرد. گاهی بایستی حرف زد برای خدا، گاهی سکوت کرد برای خدا. هر کس این کارها را بکند او از برگزیدگان خداست. «صفی» یعنی برگزیده‌ی خدا. [4]
پی‌نوشت‌ها:
1- کتاب الشافی، صفحه‌ی 568
2- دعای امام سجاد(علیه‌السلام) هنگام حلول ماه رمضان: «... و ان ننصف من ظلمنا و ان نسالم من عادانا حاشا من عودی فیک و لک فانه العدو الذی لا نوالیه و الحزب الذی لا نصافیه» و به کسی که به ما ظلم و ستم نموده از روی (آن چه که مقتضی) انصاف و عدل (است) رفتار کنیم و با کسی که به ما دشمنی نموده آشتی نماییم، جز کسی که در راه تو و برای تو با او دشمنی شده باشد، زیرا او دشمنی است که او را دوست نمی‌گیریم و حزب و گروهی است که با او از روی دل دوستی نمی‌کنیم. (صحیفه‌ی سجادیه، ص 282، فیض الاسلام)
3- سوره‌ی ممتحنه، آیه‌ی 568
4- بیانات یاد شده، در ابتدای جلسه‌ی درس خارج فقه تاریخ 20/7/1388 بیان گردید.
متن کامل این مقاله با تقریرات حقیر در آدرس http://www.borhan.ir/NSite/FullStory/News/?Id=2097 موجود است.
[ چهارشنبه 90/8/11 ] [ 2:52 عصر ] [ علی تبریزی ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
